نصفه شب یکی از رفقای اهل دل و اهل حال  بیخوابی گرفته بود. 

از اتفاق منم فراموش کرده بودم موبایلمو آف کنم. 

مسیجش رسید که: 

 من آدمی هزار ساله ام که هزاران بار گریخته ام ، به هزار غار پناه برده ام و هزاران بار به خواب رفته ام اما هر جا که رفته ام ، دقیانوس نیز با من آمده است . 

من خوابیده ام و او بیدار مانده است .  

دیگر اما گریختن و غار و خواب سیصد ساله به کار من نمی آید . 

من کجا بگریزم از دقیانوسی که در پیراهن من نفس می کشد و با چشم های من به نظاره می نشیند و چه بگویم از او که نه بر تخت خود که بر قلب من تکیه زده است و آن سواران که از پی من می آیند نه در راه ها که در رگ های من می دوند .

چه بگویم که گریختن از این دقیانوس ، گریختن از من است و شورش بر او ، شوریدن بر خودم .

نه ، ای خدای خواب های معرفت و غار های تنهایی ، من دیگر به غار نخواهم رفت و دیگر به خواب ، که این دقیانوس که منم با هیچ خوابی به بیداری نخواهد رسید .

فردا ، فردا مصاف من است و دقیانوسم! 

در جوابش نوشتم:  

واما در این خواب که به آن فرو برده ام خودم را ، کابوسها همزاد دقایقند و شانه های من از تحلیل روزانه این کابوسهای شبانه خمیده است ... 

که کابوسها و تحلیلها ، اعتیاد من شده است که من دقیانوسی معتادم... 

گویا مصاف فردا هم وعده ای است از من به من که دیگربار خوابم نیاشوبد! 

امروز منبع مسیجشو ازش پرسیدم. 

گفت قسمتی از کتاب "من هشتمین آن هفت نفرم" اثر "عرفان نظرآهاری".

حقیقتا خجالت کشیدم که در ادامه نوشته خانم نظرآهاری ، پریشونی های ذهن الکنمو بلغور کردم.